To zdecydowanie najpiękniejszy dzień mojego życia. Aż nie mogę w to uwierzyć, że to mówię. Ale owszem. Poprowadziłam zakończenie roku w teatrze, z czym cholera, czuję się świetnie. Czułam się najśliczniej w swoim życiu. Najbardziej wyjątkowa, kobieca i ważna dla kogoś. Najbardziej zakochana, zakręcona, głodna, co wszystko łączy się w tak niesamowitą całość.
I za co pewnie pochwaliłaby mnie moja polonistka, zmusił mnie ten dzień do zastanowienia się nad wszystkim. Weszłam do tej szkoły jako pączek, który marzył, żeby skończyć tą szkołę czując się ze sobą świetnie, mając najprzystojniejszego chłopaka na świecie, grupę przyjaciółek i mnóstwo znajomych. Pączek w to nie wierzył, ale wszystkie marzenia mi się pospełniały, jezu. Nie mogę w to uwierzyć, naprawde. To uczucie, kiedy dochodzi do Ciebie, że masz wszystko, o cyzm keidyś marzyłeś, do tego wydawało Ci się tak odlegle. Widzę, ile zmieniło się przez te 3 lata, zatyka mnie w środku. 
Ta szkoła dała mi ogrom wspaniałych emocji, jej owocem są niesamowite przyjaźnie, więzi, najprzystojniejszy chłopak w szkole (:D). Tak cholernie się wszystko zmieniło, jeju..
I chociaż zawsze szukam sobie na siłę problemu, dziś tego nie zrobię. Dziś najmocniej na świecie dziękuję Panu Bogu za to, co mam. Dziękuję z całego mojego serduszka. 
Właśnie w moich uszach, przypadkowo, rozbrzmiało "I had to let him go. Her name was New York", o którym dzisiaj tyle myślałam. Przykro mi, Palomo, ale ja nie będę miała swojej wersji. Nie w tym życiu, bynajmniej. W tym będę niesamowicie szczęśliwa, let me, please. Nigdy nie zaśpiewam swojej wersji, mogę wykasować ją z pamięci. Intucija.
A teraz mała retrospekcja:

 mój najprzystojniejszy dzieciak świata <3